Chapter i

​November 7, 1995
Niemodlin, Poland
 
Gasping, I opened my eyes at the break of dawn. It wasn’t the first time. The dreams started three months ago in September, lasting for a few days around the time of the full moon, their intensity waxing and waning with the orb’s luminosity.
     In my dream, I traversed barren plains of gray rock—a silver desert sprawling beneath a starry sky. I was lost and the landscape offered no landmarks to follow. Howling voices grew louder, as I approached a precipice—a place where the ground ruptured, forming a gateway to the underworld. Here, the kingdom of shadows ruled and phantoms roamed free and unchecked. I sensed their presence all around me. Impeded by nothing, they knew how to lure me deeper into their secret domain, their rough, ancient voices baying incantations, against which I had no power of resistance.
     In my waking life, the repetitive nature of existence left me feeling dull and unfulfilled. He must have known how to reach me with his bitter sweetness, how to lure me into his realm with such uncommon invitation, offering an escape from the ordinary. He found me in my dreams. I was fifteen years old.
     The moon illuminated the obscure path of my soul’s nightly wanderings, fulfilling the dual role of a connecting cord and a catalyst. With each subsequent cycle, my ordinary reality kept filling with images and feelings that opened doors to new dimensions giving my life a whole new meaning. As my  humanity  transformed,  my  womanhood  blossomed,  and
with it emerged a desire impossible to resist. This is how, unknowingly, I re-opened the doors that were meant to remain closed.
     The chilling dreams held a promise of something new that wanted to unfold in my life and engulf me in its mystery. So I walked on, aiming for the edge of the chasm, drawn by some inexplicable force. Once I’d reach the edge of the precipice, close enough to look down into the void, the cadence of voices would grow to overwhelming proportions. Usually the dream would end as soon as I saw steam rising from the mouth of the gorge. At that point, the tension would become unbearable with two opposing forces—fear pushing me away, and fascination luring me in—tearing me apart. Emotions would engulf me, with terror and anticipation grabbing at my throat and disrupting my focus, too hard to sustain within the delicate matrix of a dream.
     But this morning was different. Armed with unbreakable curiosity and even an inkling of confidence from having been here before, I promised myself that I wouldn’t back down until I’d seen what was in the gorge. I fought hard to prolong the vision. Pushing my mounting fear and the haunting wails to the background, I leaned in to look down toward the abyss, my toes curling over the edge, heart pounding, and blood rushing into my head. I know this is a dream, but please allow me to stay a little longer, I stated my plea. On my bed, I felt my body grow tense, pulling my consciousness away from this land of dread and fantasy. Reveal yourself, I whispered softly and waited with bated breath.
     The currents of swirling steam came up to my face, warming me with their heat and blinding me with milky vapor. But once they receded, beneath the drifting fragments, I noticed the contours of a face.
     It was a strange face; a man’s face frozen in time, bearing snake-like features with high cheekbones, a long jaw and narrow eyes that remained shut. I squinted mine, a distant memory hurtling at me from afar. But that inner flash of rumination shattered into pieces the moment his eyes opened and ignited with sulfuric flames, making me almost lose my focus.
     So many epochs have gone. A voice escaped his dry lips painted with the rusty hue of blood.
     His voice crashed into my chest melting the rigidity of my ribs. Another flash of memory, this time a feeling, opened within me like an encrusted rock spilling lava to my farthermost extremities. That moment felt like I was coming home. And to my own shock, I was willing to never wake up in order to continue feeling this way. He smiled, as if welcoming me but I also saw a warning in his flaming eyes. Still, I readied myself to jump into the gorge. Fire was now coming out of his lips. My feet caught the spreading flames. I took a step forward and saw myself catch fire. And then another, louder voice broke through.
     Ninsal . . .Awaken!
     The next moment I was panting, eyes scanning the gray rectangle of the grainy ceiling in my room, mind slowly landing in my body. I turned my head to look at my clock, catching it just as the arm that trailed seconds passed twelve, snapping the minute arm in place with a subtle click. It was six in the morning. I pressed my palms into my lids and let out a groan.
     Who’s Ninsal?
     Each day since first dreaming of the abyss, the void consumed another piece of me, enticing my imagination with alluring content. I became obsessed with trying to disentangle this vision that was  haunting me with chilling regularity. 
     Since my grandfather got diagnosed with lung cancer in the spring, I thought that the dreams were a reflection of my primal fear of an eternal, thoughtless emptiness—a total nihilistic end to everything, his illness bringing me face to face with the possibility of death for the first time in my life. But I also sensed that the mystery originated in some deeper and more personal place, and I wanted to explore it. There was something waiting for me inside this darkness. And after today, this longing turned from nebulous to precise. It was him—that face, that voice that called for me—I longed for.
     The heavy feeling from the dream lingered in my body. I glanced around my room, bathed in the smoky silver of dawn. The air seemed to shimmer. Everything was the same yet different, as if the contents of my spellbound mind had spilled onto the tapestry of my life like a tipped bottle of ink, soaking every fabric of my existence with some portent prophecy. The house was quiet, my parents and sister, Rena, who had just turned seventeen, still resting in the arms of slumber.
     I rolled out of my warm bed in an effort to move the dream’s weight off of me and looked out the window. The weather outside was dreary, dirty puddles scattered over the ground by distressed rain and winds indicating seasonal transition. Winter was around the corner. I could smell it in the faint breeze that snuck into my room through the cracks in the window frame. Shivering, I threw open the door to my small closet to put on a few layers of black before all heat evaporated through my skin. Something was pushing me to leave the house early, perhaps to catch Ben before the morning school bell announced the first class of the day. He often lingered on the concrete plaza in the back of the old movie theater, which   stood across the street from school, where a bunch of renegades usually gathered.
At seventeen, Ben was two years older than me, and the only person who seemed to be able to grasp and explain the strange things going on in my head. Our relationship was far from conventional. It wasn’t exactly romantic, but it wasn’t strictly platonic either. There was a palpable tension between us—which frightened me, as I had no idea what to do with it.
     Conversing with him, talking about things most people didn’t talk about, such as extra sensory perception and mysticism, felt safe. I was too timid to go beyond that and afraid that any change would destroy the purity of our friendship, which to me was priceless. My parents liked and trusted Ben enough to allow me to stay out late as long as he was with me. As a result, all sorts of rumors circulated. At first they were annoying, but later I learned to shrug them off and continued to see Ben on a daily basis, between classes during the day, and either in my room or in his inky candlelit attic after dark. In Ben, I found a confidant and a loyal partner in our joined quest to decode life’s greatest secrets.
     Last night, when Ben was over, we sat on the floor in my room, drinking copious amounts of tea and gobbling up waffle cake while an audiotape played softly in the background. Tuning in to the music, I painted pictures for Ben, explaining in detail the successive images the melodies evoked in my mind. But no matter how well I dressed the song with visual interpretation, its meaning remained elusive, dwelling in some ungraspable realm. I was left yearning for something essential, some revelation that would allow me to go deeper into an exquisite territory where complete unity of minds was not only likely but fully attainable. I shared my thoughts with Ben.
     “What do you think could help you get there?” Ben asked.
     I thought for a moment before answering.  “I think that could only be possible if our thoughts matched the creator’s at the exact moment of creation.”
     “You mean telepathy?”
     “More like being there, sharing that same instance and set of circumstances.”
     “I think it can be even simpler than that.”
     “How so?”
     “Interpretation causes miscommunication. Meaning slips through the cracks. You must focus on the feeling,” Ben said.
     “Do you think there is such thing as objective reality? Or is it a construct made up by people?”
     Ben shrugged. “I don’t really know. Maybe it’s a combination of both, objectivity glazed with subjectivity.”
     I smiled, my gaze drifting out of focus. “What is reality anyway?”
     “I think it’s whatever we accept,” he said, his palms briskly slapping his jeans. “It’s what we give meaning.”
     “Is it the same with our dreams?” I asked, getting up to flip the tape. “If I believed them, if I gave them meaning, would they become real?”
     Ben thought for a moment, his finger tracing a circular pattern on my carpet. “I think it could be possible. But I think believing is not enough. You need action. By acting on your thoughts, you transport the immaterial particles of the mind from the dark realm inside into the outside world of forms.”
     “What books have you been reading?” I asked, staring at him.
     He shrugged. “I’m just guessing. Pulling ideas out of thin air.”
     “Sounds like you’ve tapped into a vortex of high knowledge. Are you hiding something from me?”
     “No,”  he cleared his throat.  “Are you? What’s all the talk about dreams?”
     I shook my head and looked away. I only hoped that he couldn’t see that I was hiding. The dream had already created a distance between us. It was too private to talk about.
     I hadn’t told anyone about my dreams, although once in September I came close to telling my mother when the same dream occurred three nights in a row. But Dad interrupted me, storming into the house and yelling at Mom with so much volatility that she ordered me to go to my room. The accusations Dad hurled at Mom jabbed my heart like little pointy knives. Crying, I sat in a corner nook between my closet and the wall, pressing a small weathered picture of an angel to my heart. It was a picture I found at the bottom of Mom’s credenza, tucked in between the pages of Hans Christian Andersen’s book of tales. But to me, the angel looked too fierce to be a guardian. A scantily clothed, muscular longhaired male wielding a sword, he was born to command the elements, not guard the fearful. His image and the visions it conjured in my imagination ignited a fire within me that lingered for days, until one day the feelings retreated and I lost the picture.
     Dad’s jealous outbursts seemed to be gaining in frequency. He would charge his wife with infidelity, an accusation he himself was guilty of the night of their wedding. My mother was a beautiful woman, but her attractiveness seemed more of a curse than a blessing. Still, Mom would say that his suspicions had no solid base in reality. They were only his fears, projections, she would explain.
     Their argument that afternoon made me forsake my intention to tell her about the dream, becoming a  sliver of a secret I kept locked up in the treasure chest of my soul, where it incubated.
     When few days after the first dream Ben had asked me why I looked so sick and pale, I blamed the full moon for not letting me sleep. “I don’t really believe in astrology,” he had said to me, “but being a water sign, I’ve heard that it can make you more sensitive to the phases of the moon.” He even found a book on alternative medicine for me. “Maybe there is an herb that could help you,” he had said. I thanked him, sliding the book in between two others on my shelf. No herb could help me, I deemed.
     This was more complicated than being born in March. Besides, I wasn’t sure I wanted help.
 
 
I walked over to the bathroom and caught a glimpse of my reflection in the mirror. I looked worn and nearly sick. My skin was pale, lips chapped, eyes sunken, dark circles like shaded half-moons obscuring their blue radiance. I turned away from my image to wash my face, brush my teeth, and peel the dry skin from my lips. Looking around the bathroom for an herbal salve with which to protect my skin from the frosty air, I found my mother’s cosmetic bag. Having no experience with make-up, I carefully applied a dab of powder and blush. The color breathed some life into my tired face. I reached for the mascara next, applying a thin, black layer to my eyelashes. I quickly replaced the items, but before I zipped the bag, a small object fell to the floor and rolled beneath the sink. I picked it up, my heart beating faster since I had hoped to keep my frivolous act a secret. It was crimson lipstick in a black sheath that had cracked. I’d never seen it on my mother so she might not notice, I thought. I put the bag away, slipping the lipstick inside my pocket. I threw on the sheepskin coat I had inherited from Dad, grabbed my school backpack, and slithered out. It was Tuesday morning.
     Rapid fall winds tangled the naked crowns of trees as I walked to school. Flat clouds shifted over the landscape, which by now was almost entirely devoid of life forms. I kept on, stepping around frozen puddles of melted snow with crumbled leaves, decaying remnants of summer memories, submerged in my inner obscurity, wishing I could see that face again.
     Fifteen minutes later, I reached the plaza behind the old theater. Even though the space was littered with cigarette butts and broken glass from beer and cheap wine bottles, I preferred this place to the school halls that smelled of sterility and wet chalk. The building’s back wall was a backdrop for colorful graffiti arranged into a multi-layered jumble. Young people gathered here to forge bonds with one another and express themselves freely. Dressed in dark clothes, most of us liked similarly dark music, which made us stand out from the neat pullovers and colorful leggings of the techno crowd.
     I stopped beside a small tree, dropping my heavy backpack on the ground to watch for Ben’s approaching figure. But he was nowhere in sight. I shivered and sighed.
     “Morning!” a male voice startled me from behind.  I turned to see a stranger sitting a fair distance away on the concrete steps that led to the building’s bolted back entrance. A tall mohawk crowned his head, stiff spikes nudging the air with hardened blue paint. He was hard to miss, but I did not see him walking by.
     “Hi!” I replied with a burst of confidence to cover up my anxiety. I wished I wasn’t alone. Unfortunately Ben and I weren’t on the same wavelength this morning. The stranger jumped off the ledge and started to walk toward me. He was dressed in a partially decomposed leather jacket with a plastic white and blue chain drooping from his left shoulder clasp, and a pair of torn-up jeans inscribed with a medley of pen drawings and credos.
     “Going  to  school?”  he  asked,  approaching  with  a bouncy, casual stride, hands in his pockets, mohawk cutting a crease in the sky.
     “Yep,” I replied, my breath turning into steam. “You?”
     “Nope, school’s not my thing,” he said with a crooked smile and narrowed his smudged-with-black-liner eyes. “Life’s my school.”
     I can tell, I thought, but kept my lips sealed while my hands nervously tried to scrape something off my faded suede gloves.
     “Is it that obvious?” he asked, scanning his own outfit and not holding back the chuckle that escaped his lips. I attempted a smile. He looked up, his eyes meeting mine for a long moment. He lowered his voice. “Everything okay?”
     “Yes . . . w-why?”
     “You seem scared. Am I scaring you?”
     I shook my head. “It must be my nerves. I have a math exam today,” I said and went back to scraping my gloves.
     “I can only sympathize,” he pretended to scowl. “Didn’t prepare?”
     I shrugged. “Something like that.”
     “How many classes today?”
     “Several. Why?”
     “Any plans after school?”
     “Not yet. You?”
     “Not yet,” he said without budging. He just stood there, staring at me, and I at him. It seemed like he was examining me. Seconds elongated and I felt something warm stir in my abdomen. A blush climbed up my neck and wanted to run before it spilled over my face but my feet seemed glued to the ground.
     “Where are you from?” I asked, trying to interrupt the effects the stranger was having on my body.
     “No place in particular,” he said, making it sound as ifit was an actual place that really existed. “To be honest, I’m not even sure how I ended up here,” he laughed, rubbing his hands together. His fingers were purple from the cold. “I mean I took the train, it’s just that—” He broke off mid-sentence and went back to staring at me. Moments passed and the warm feeling invaded me again. I felt my breath grow in cadence, the steam generated by my exhales becoming more opulent and turning sight into mysterious visions of past and future, with his large blue eyes at the center of it all. While my body was melting and opening like a springtime blossom, a placid lake was expanding inside my over-stimulated brain, sending calming signals to my nerves.
     My body jolted the moment the bell rang. I had five minutes to make it to my classroom.
He blinked his eyes as he took a step back. “You must go.”
     “Yeah, I should.” I turned to pick up my backpack.
     “I want to see you again.”
     “Yes, me, too,” I said, startling myself. “I mean . . . sorry, I don’t know you and it feels kind of strange to be saying this. I don’t really understand why I want to talk to you more. Actually, I don’t even need to talk to you. It’s just that your presence here, you are making me feel . . .” My words trailed off. “Sorry. This must sound like a bunch of gibberish. Why do you want to see me?” I blurted out, swinging my backpack over my shoulder. 
     “Because now I am certain that you are the reason I came to this town.”
 
 
Throughout my entire history lesson, the stranger in the plaza kept interrupting my  focus.  When  the  bell finally announced morning  break  I  was  out  in   the  blink  of  an eye,  pushing away the table and tearing my coat away from the chair. The last thing I heard was the sound of my pencil hitting the worn-out wooden floor of the classroom.
     The plaza was quickly filling up with goths, metals, and punks, lighting up cigarettes and carrying on loud conversations. Someone was sounding off a guitar riff, someone else calling for a light.
     “There she is!” Ben’s voice found me across the growing cacophony of voices. I picked up my pace, aiming for the area where he stood with Art and Rock.
     “Morning. Want one?” Ben held out a box of cigarettes. “You should stop, though, you know? These can’t be good for you,” he withdrew the pack with a wink. “Do it for your grandpa,” he said, referring to my grandfather’s lung cancer, which everyone attributed to his heavy smoking habit.
     “Cut it, please. A smoke is exactly what I need,” I mumbled, my teeth already chattering from the cold, my hands curling in the pockets of my coat.
     “You look better today. Slept okay?”
     “Hardly. It’s make-up.”
     “Make-up?”
     “Desperate times,” I said, scanning the space, looking for a trace of blue. A wall of bodies obscured my view.
     “Still, looks good,” he said, pulling a cigarette out of his pack. He lit it with the embers of his own and handed it to me, enveloping my face in a bluish cloud of smoke. I took the cigarette and sent him a lopsided grin. “What?”
     “Nothing, I just hoped I’d see you this morning,” I said, sliding the cigarette between my lips.
     “Sorry, Eve. I was in bed. My telepathic skills abate when I’m in dreamland.”
Art and Rock laughed while I cringed.
     “Did you ditch school again?” I asked.
He shrugged. “I have more important things to do. Speaking of, are you free tonight?”
     “Why? What’s going on?” I asked, and exhaled, watching a waft of smoke get caught in a vortex of air.
     “We are leaving the jurisdiction of our small province to excavate newly discovered ruins left to us by our medieval forefathers,” Ben said, stepping back to get a better view of my reaction. “You’ll love it. You are loving it already, I can see
it. Game?”
     I didn’t hide the smile that broke out across my face. “What exactly are we going to see?”
     “A castle. Early thirteenth century. You’d be amazed at what gems lurk in our dreary villages. Should be spectacular.” Ben added that tonight would mark an evening when we ditched books and dove straight into time travel and the realms of myth, sidling among gothic ruins, searching for hidden truths in every crack and crevice. “Plus it’s a full moon so the lighting will be perfect.”
     “Right, I know,” I said, shaking off the ashes. “About the moon, I mean.”
Rock and Art confirmed their attendance. Just like Ben, they were seventeen, taller than most peers their age, and wore long coats with scarves neatly tucked around their necks. All three were very different from each other, and striking, though this morning I thought I could see even more symmetry in their faces, more shine in their hair, and a brighter glow emanating from their skin.
     Art saw me looking at him and smiled, blinking his green eyes twice. “I was there last night. It looks frozen in time.”
     “Did you see any ghosts?” Rock asked, reaching to the back  of  his  neck  to  pull  his  curly  jet-black  ponytail  from beneath his scarf, his face turning pink. Rock blushed often when he spoke, which some girls found charming.
     “I’ve heard they are only visible when the moon is full,” Art replied, once more batting his lashes at me. Art’s hair was short and the color of shiny graphite that contrasted with his olive skin, always giving the impression that he was tan. Irrespective of the subject matter, his face expressed a kind of subdued indifference, a mixture of serenity and cynicism. Regardless of the topic of discussion, his voice remained steady, carrying the message with a certain melody, green irises catching light beneath arched brows. It was often hard for people to follow Art’s train of thought and his stoic demeanor didn’t help. In other words, Art could be intimidating.
     Rock, on the other hand, was an awkward introvert. He lacked the self-confidence that both Ben and Art exuded in abundance, instead expressing the side effects that arise from being overly self-conscious. Often tripping on his shoes, his flawless skin would redden whenever he said something that was supposed to have evoked laughter but instead was followed by deafening silence. Rock dreamed of becoming a rock star, hence his nickname, something that we teased him he could accomplish solely with his looks in the event that his skills failed him. A novice myself, in some strange turn of events, I had become his music teacher.
     “So you’re coming with us, right?” Ben asked again.
     “I was supposed to go with my parents and Rena to visit grandfather in the hospital tomorrow. Even though I don’t need to come to school in the morning I still need to be up at dawn. Dad wants to get on the road early.”
     “Is he getting better? Your grandfather?”
     “I’m afraid not. He’s having an emergency surgery as we speak. They found more tumors.”
     “Sorry to hear.”
     “Thanks. Still, I’d rather not go. I don’t like hospitals. We’d be spending the night and driving back Thursday.”
     “Can you get out of it?” Ben asked.
     “Maybe. If I could convince Mom.”
     “Would you be okay with staying home alone for a night?”
     “It would be better than having Rena breathe down my neck,” I said, and dropped the cigarette to extinguish it with my boot. “It would be only for one night. I should be fine.”
     “I could always come over and keep you company.”
     “No. I mean, we’ll see. Maybe.” Ben’s proposal felt both like an intrusion and salvation.
     As the trio began arranging tonight’s ride to the castle, I moved to where the crowd was thinner, at last catching a glimmer of blue. I was relieved to see that he was real after all, not a figment of my imagination. Surrounded by a handful of chattering kids, he looked up once he sensed me looking at him. His eyes drew me in and soon I was floating inside his world, both of us weightless, rising above the school scene. The sounds muffled and surroundings faded until only his watery eyes remained,  moving across the opacity of space and closer to me—soothing, communicating.
     I inhaled slowly, feeling the cool air fill my lungs. I blinked and the vision dissolved.
     “Enthralled?” I heard Art’s voice behind me.
     “No,” I snapped, turning my body toward his imposing frame.
     “I would disagree. You looked quite entranced,” he added, squinting his eyes at me and making me blush.
     The bell rang but Ben and Rock kept talking, unfazed by the sound that meant nothing to them. As most youth began to depart,  I turned  back  once  more,  my  eyes  scanning  the
dispersing crowd, but the place where the stranger stood just seconds ago was now empty. I turned to Ben who offered to walk me to the school gate. He and Rock made arrangements to meet up later.
     “I really want to see you tonight. I have a lot to talk to you about,” Ben said, pacing next to me.
     “Like what?”
     “I’d rather wait until tonight.”
     “Can you at least give me a hint?”
     He wavered. “Fine. It has to do with our conversation last night.”
     “The telepathy part or making dreams a reality part?” I muttered, stopping by the gate.
     “There is something I haven’t told you, Eve. I’ve been hiding something, and you detected it.”
     “I did?” I asked, hardly remembering that part of our conversation. “What have you been hiding, Ben?”
     There was a rift growing between us that had deepened since last night. I wondered how much of it he felt. But judging by his expression, I determined he felt enough.
     “It’s this dream I’ve been having,” he said with downcast eyes. “It’s about you and it’s been haunting me, pushing me to do something for days. I’ve just not had the courage to do it.”
     My face paled. “Pushing you to do what?”
     Ben chuckled and kicked the tip of his boot into the ground. “Forget it. Like I said, this is not the place to talk about it, really.”
     Ben pulled his hands out of his pockets. I noticed they were shaking. Hesitating at first, he placed them firmly on my shoulders. He was a whole head taller than me. Nearing his face toward mine,  he bent his knees, the glimmers in his hazel eyes absorbing my full attention. He looked as if he was about to break down, his eyes seemed to water, his lids quivered. He tried to say something, but instead shook me lightly and kissed my forehead, his lips leaving a warm mark in its center. I shivered.
     “I just want you to know that I’m here for you, okay?” he said, withdrew his hands and walked away with a slight hunch. 
​

< Prologue

Chapter II >

---

Rozdział I

7 Listopad, 1995
​Niemodlin
 
Dysząc, otworzyłam oczy. Był juz świt. To nie był pierwszy raz. Trzy miesiące temu, we wrześniu, rozpoczęły się te sny. Trwały one przez kilka dni w czasie pełni, ich intensywność przybierająca na sile i słabnąca wraz z jasnoścą kuli.
     W tym śnie, szłam przez jałowe równiny z szarego kamienia i pyłu—srebrną pustynią pod rozgwieżdżonym niebem. Byłam zgubiona a krajobraz nie oferował żadnych punktów orientacyjnych. Z każdym moim krokiem jęczące głosy przybierały na sile. Szłam w przepaśc—miejsce, gdzie ziemia pękła, tworząc bramę do podziemnego świata. Tutaj bowiem rządziło królestwo cieni a nieposkromione fantomy i duchy wędrowały wolno. Czułam ich obecność wokół mnie. Bez przeszkód, wiedziały jak zwabić mnie głębiej w ich tajne domeny, ich szorstkie głosy nucące zaklęcia, które miały nade mną władzę.
     W życiu na jawie, powtarzalny charakter egzystencj powodował nudę i chroniczny brak spełnienia. On musiał o tym wiedzieć. Jego słodka gorycz zwabiła mnie niezwykłym zaproszeniem, oferując ucieczkę od szarych dni. Odszukał mnie w snach. Miałam piętnaście lat.
     Księżyc oświetlał nocne wędrówki mojej duszy, spełniając rolę przewodnika i inspiratora. Z każdym kolejnym cyklem, moja rzeczywistość napełniała się obrazami i uczuciami, które otwierały drzwi do innych wymiarów, dając nowy sens mojemu życiu. Spowodowało to nagły rozkwit mojej kobiecości i pobudzenie pragnienia, któremu nie mogłam się oprzeć. W ten oto sposób, i kompletnie nieświadomie, otworzyłam wrota, które miały na zawsze pozostać zamknięte.
     Lecz te mrożące krew w żyłach sny obiecywały, że coś fascynującego chciało się rozwinąć w moim życiu i pochłonąć mnie w swej tajemnicy. Szłam więc dalej, dążąc do skraju przepaści, wabiona jakąś niewytłumaczalną siłą. Gdy sięgnęłam na tyle blisko by w nią spojrzeć, kadencja głosów wzrosła do przytłaczających proporcji. Zwykle mój sen kończył się w momencie gdy ujżałam parą unoszącą się z przepaści. Dwie przeciwstawne siły rozdzierały mnie—starch, który odpychał i fascynacja która wabiła—psując skupienie, zbyt trudne do utrzymania w delikatnej matrycy snu.
     Ale tego ranka było inaczej. Uzbrojona w ciekawość i przeczucie, że byłam tu wcześniej, obiecałam sobie, że nie wycofam się dopóki nie zobaczę co jest w szczelinie. Walczyłam by przedłużyć wizję. Odpychając rosnący strach i prześladowczy lament, pochyliłam się by spojrzeć w dół ku otchłani. Palce u nóg zawinęły się na ostrej krawędzi, serce uderzało, a krew pędziła żyłami. Wiedziałam, że to tylko sen i prosiłam by trwał dłużej. Na łóżku, czułam rosnące napięcie w moim ciele, które odciągało moją świadomość od tej krainy strachu i fantazji. Ujawnij się, szepnełam, i czekałam z zapartym tchem.
     Wirująca para zbliżyła się do mojej twarzy, otulając mnie swoim mlecznym ciepłem. Pomiedzy jej dryfującymi fragmentami wyłonły się kontury oblicza.
     To było dziwne oblicze. Było zamrożone w czasie i należało do mężczyzny o cechach węża—wysokie kości policzkowe, długa szczęka i wąskie oczy, które pozostały zamknięte. Zmrużyłam moje, by lepiej odebrać wspomnienie pędzące do mnie z daleka. Ale moja chwila refleksji rozmyła się w nicość w momencie gdy jego płonące siarką oczy spojrzały na mnie a ja niemal straciłam równowagę.
Tyle epok przeminęło. Jego głos wydobył się z pomiędzy popękanych ust, pomalowanych odcieniem zardzewianej krwi i uderzył w moje żebra.
     Kolejny błysk pamięci, tym razem uczucie rozpływające się jak lawa aż do czubków moich palców. Poczułam się jakbym wracała do domu. Zaszokowana byłam faktem, że w celu aby czuć się tak nadal, byłam w stanie się nigdy już nie obudzić. Uśmiechnął się witając mnie, ale zobaczyłam też ostrzeżenie w jego żółtych oczach. Mimo to, byłam gotowa by skoczyć w przepaść. Ogień teraz również wydobywał mu się z ust. Moje stopy uchwyciły płomień. Zrobiłam krok do przodu i zobaczyłam, że reszta mojego ciała już płonie. Wtedy usłyszłam głośny krzyk.
     Ninsal, Obudź się!
     W następnej chwili dysząc, moje oczy badały szarość ziarnistego sufitu w moim pokoju, podczas gdy umysł powoli lądował w ciele. Odwróciłam głowę, aby spojrzeć na zegarek, w momencie gdy jego najcieńsze ramię delikatnie dotknęło dwunastki. Była szósta rano. Dłońmi nacisnęłam powieki i wydałam z siebie cichy jęk.
     Kim jest Ninsal?
     Każdego dnia, od pierwszego snu o otchłani, uczucie pustki pochłaniało kolejną część mojej duszy, skłaniając wyobraźnię do nęcących myśli. Próba rozwikłania tej wizji, która regularnie mnie prześladowała, stała się moją obsesją.
     Ponieważ wiosną mój dziadek otrzymał diagnozę raka płuc, myślałam, że sny są może odzwierciedleniem mojego lęku przed wieczną pustką—całkowitym, nihilistycznym końcem wszystkiego—przywodząc mnie twarzą w twarz z faktem śmierci po raz pierwszy w życiu. Ale też czułam, że tajemnica pochodzi z głębszego i bardziej osobistego miejsca. Coś na mnie czekało w tej ciemności. Po dzisiejszym epizodzie, ta mgliste tęsknota stała się wyraźniejsza. To on—ta twarz, ten głos . . . . to za nim tęskniłam.
     Sen ciążył mi na piersi. Rozejrzałam się po pokoju skąpanym w zadymionym srebrze świtu. Powietrze wydawało się migotać. Wszystko było takie same, lecz inne; jakby zawartość mojego urzeczonego umysłu wylała się na gobelin mojego życia jak przechylona butelka atramentu, mocząc każdą tkankę zapowiedzią proroctwa. W domu panowała cisza. Rodzice i siostra Renata, która właśnie skończyła siedemnaście lat, wciąż spoczywali w ramionach drzemki.
     Opuszczając ciepło łóżka, spojrzałam w okno. Na zewnątrz pogoda była ponura, brudne kałuże rozrzucone przez wiatr wskazywały na sezonową zmianę. Zima była już za rogiem. Czułam ją w mroźnym wietrze, który wkradał się do mojego pokoju przez szpary w okiennej ramie. Otworzyłam drzwi do małej szafy, szybko wkładając na siebie kilka warstw czerni, zanim wszystko ciepło odparuje mi ze skóry. Coś pchało mnie abym opuściła dom wcześnie, być może by złapać Bena zanim dzwonek szkolny ogłosi pierwszą lekcję. Ben często zatrzymywał się na betonowym placu z tyłu starego kina które stało naprzeciwko szkoły, gdzie zwykle zbierała się banda naszych renegatów.
     Jako siedemnastolatek, Ben był dwa lata ode mnie starszy, i jedyną osobą będącą w stanie zrozumieć i czasem nawet wyjaśnić dziwne rzeczy zachodzące w mojej głowie. Nasz związek nie należał do konwencjonalnych. Nie był romantyczny, ale też nie był on ściśle platoniczny. Ale istniało między nami wyczuwalne napięcie, które przerażało mnie, bowiem nie miałam pojęcia co z nim zrobić.
     Razem omawialiśmy rzeczy, których większość ludzi nie roztrząsała. Tematy dotyczące dodatkowych percepcji zmysłowych i mistycyzmu nie miały końca. Ja byłam zbyt onieśmielona, aby wykroczyć poza granice tych polemik. Bałam się, że najmniejsza zmiana w naszych stosunkach zniszczyłaby czystość naszej przyjaźni, która dla mnie była bezcenna. Moi rodzice lubili go i ufali mu na tyle, aby mi pozwolić być poza domem do późna, tak długo jak on był przy mnie. Z tego też powodu, różnego rodzaju plotki biegały po naszym miasteczku. Początkowo były irytujące, ale z biegiem czasu nauczyłam się je ignorować i dalej spotykałam się z nim codziennie, między klasami w ciągu dnia, lub po zmroku w moim pokoju, albo na jego mrocznym strychu przy ogniu świec. W Benie znalazłam powiernikia duszy i lojalnego partnera w pogoni by odkodować największe tajemnice życia.
    Wczorajszego wieczoru, gdy Ben był u mnie, siedzieliśmy na podłodze w moim pokoju popijając herbatą ciasto z urodzin siostry, podczas gdy taśma z muzyką grała w tle. Wsłuchując się w nią głęboko, ze szczegółami malowałam mu obrazy moich wizji wywoływane przez melodie. Ale bez względu na to jak dobrze ubierałam utwór w wizualne interpretacje, jego znaczenie pozostawało nieuchwytne. Szukałam czegoś, co pozostawało poza moim zasięgiem. To było coś istotnego, coś co dałoby mi zasięg do przepięknego terenu, gdzie jedność umysłów była nie tylko prawdopodobna, ale w pełni osiągalna. Podzieliłam się moimi myślami z Benem.
     "Jak myślisz, co mogłoby ci pomóc osiągnąć ten stan?" zapytał.
     Zamyśliłam się przez chwilę. "To jest możliwe tylko, jeśli nasze myśli są takie same jakie były tej osoby tworzącej w chwili tworzenia. "
     "Mówisz o telepatii?"
     "Bardziej może o dzieleniu tych samych wewnętrznych okoliczności."
     "Zbyt to komplikujesz."
     "O tak?"
     "Interpretacja powoduje nieporozumienia. Orginalne znaczenie się wtedy gubi. Lepiej skupić się na uczuciach," powiedział.
     "Czy uważasz, że istnieje coś takiego jak obiektywna rzeczywistość? Czy jest to po prostu konstrukcja ludzi?"
     Ben wzruszył ramionami i uśmiechnął się. "Może to troche jednego i drugiego, obiektywizm otoczony subiektywnością."
     "Czym tak naprawdę istnieje rzeczywistość?" zapytałam.
     "To zależy od tego co akceptujemy," powiedział. "Prawdziwe jest to, co dla nas coś znaczy."
     "Czy tak samo jest z naszymi snami? Gdybym w nie wierzyła, gdybym dała im znaczenie, czy stałyby się prawdą?"
     Ben pomyślał przez chwilę, palecem śledząc okrągły wzór na moim dywanie. "To jest możliwe. Ale wydaje mi się, że sama wiara nie wystarczy. Potrzeba działać. Dając myślom wyrażenie w czynach, można przenieść niematerialne cząstki umysłu z wewnątrz do zewnątrznego świata form. "
     "Jakie ty książki czytasz?"popatrzyłam na niego.
     Znowu wzruszył ramionami. "Tak tylko sobie plotę. Biorę pomysły prosto z powietrza."
     "Dla mnie to raczej brzmi jakbyś odkrył żyłę głębokiej wiedzy. Ukrywasz coś przede mną?"
     "Nie," odpowiedział. "A ty? Co cię tak nagle sny interesują?"
     Pokręciłam głową i odwróciłam wzrok. Miałam nadzieję, że nie czyta w moich myślach. Sny już zaczęły tworzyć miedzy nami dystans.
     Nikt nie wiedział o moich snach, choć raz we wrześniu byłam bliska by zwierzyć się mamie, gdy ten sam sen przyśnił mi się po raz trzeci. Ale tę rozmowę musiałam przełożyć na inny czas, ponieważ w domu wybuchła awantura i mama kazała mi iść do mojego pokoju. Oskarżenia, które tato rzucał na mamę dźgały moje serce jak noże. Siedziałam w rogu pomiędzy szafą i ścianą, przyciskając do piersi wyblakły obrazek anioła. Znalazłam go na dnie kredensu mamy, między stronami bajek Hansa Christiana Andersena. Choć dla mnie ten anioł wyglądał zbyt srogo na stróża. Był to skąpo odziany, muskularny i długowłosy mężczyzna władający mieczem i rozkazujący żywiołom, nie opiekun bojaźliwych. Jego obraz rozpalił ogień w mojej wyobraźni, który trwał przez kilka dni, aż pewnego dnia obrazek zaginął i uczucia się rozpłynęły. 
     Wybuchy zazdrośći taty stawały się coraz częstrze. Oskarżał swoją żonę o niewierność, coś czemu on sam był winny w noc ich ślubu. Mama była piękną kobietą, ale jej atrakcyjność była bardziej przekleństwem niż błogosławieństwem. Mama utrzymywała, że jego podejrzenia nie miały podstaw. Były to tylko obawy, jego własne projekcje, wyjaśniała.
     Ich kłótnia tamtego popołudnia sprawiła, że porzuciłam zamiar podzielenia się snem z mamą i zamknęłam mój skrawek tajemnicy w skrzyni duszy, gdzie powoli kiełkował.
     Gdy kilka dni po pierwszym śnie Ben zapytał dlaczego wyglądam jakbym była chora, zwaliłam to na księżycową pełnię, która nie dawała mi zasnąć.
     "Nie wierzę w astrologię," odpowiedział, "ale słyszałem, że będąc znakiem wodnym, możesz być bardziej wrażliwa na jego fazy." Znalazł nawet dla mnie książkę o alternatywnej medycynie. "Może jest roślina, która mogłaby ci pomóc?" zapytał. Podziękowałam mu i wsunęłam książkę między dwie inne na półce. Żadne zioło mi nie pomoże. To było bardziej skomplikowane, niż urodziny w Marcu. Poza tym, nie byłam pewna, czy chciałam pomocy.

Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Nie wyglądałam za dobrze. Blada cera, spierzchnięte usta i cienie pod oczami. Odwróciłam się aby umyć twarz i zęby. Szukając kremu by ochronić skórę przed mroźnym powietrzem, zajrzałam do kosmetyczki mamy. Nałożyłam odrobinę różu na każdy policzek, co ożywiło moją zmęczoną twarz. Sięgnęłam też więc po tusz i nałożyłam cienką, czarną warstwę na koniuszki rzęs. Szybko spakowałam torebkę, lecz mały obiekt wypadł na ziemię i potoczył się pod umywalkę. Podniosłam go z walącym sercem, ale niestety jego powierzchnia była już pęknięta. Była to szkarłatna szminka w czarnej powłoce. Nigdy nie widziałam tego koloru na ustach matki, więc pomyślałam, że ona na pewno nawet nie zauważy jej braku. Odkładając kosmetyczkę na bok, wsunęłam szminkę do kieszeni spodni, włożyłam na siebie odziedziczony po tacie kożuch, chwyciłam za szkolny plecak i opuściłam dom. To był wtorek.
     Na zewnątrz, wiatry targały splątanymi koronami nagich drzew, a płaskie chmury szybowały nad krajobrazem, prawie już całkowicie uśpionym. Szłam, stąpając wokół zamarzniętych kałuż i pokruszonych liści—rozkładających się resztek letnich wspomnień—pochłonięta myślami o twarzy ze snu i dziwną tęsknotą.
     Piętnaście minut później dotarłam na betonowy plac za starym kinem. Mimo że miejsce to było zaśmiecone niedopałkami z papierosów i kawałkami potłuczonego szkła z piwa i tanich butelek wina, wolałam je od szkolnych korytarzy, które zalatywały szpitalną sterylnością i mokrą kredą. Tylna ściana budynku była tłem dla kolorowego graffiti, wielowarstwowej zbieraniny różnych bazgrołów. Młodzi ludzie gromadzili się tutaj, aby zaznawać nowe przyjaźnie i móc swobodnie się wyrażać. Chodząc w ciemnych szatach, większość z nas lubiła podobnie ciemną muzykę. Ciuchy odróżniały nas od zgrabnych sweterków i kolorowych legginsów techno tłumu, który tu nie miały dostępu. 
     Zatrzymałam się obok małego drzewa, upuszczając ciężki plecak na ziemię. Miałam na celu wypatrywanie zbliżającej się postaci Bena. Ale nigdzie go nie było widać. Zadrżałam i westchnęłam zrezygnowana. 
     "Dobry," usłyszlam za sobą czyjś głos. Odwróciłam się i zobaczyłam nieznajomą mi dotychczas osobę siedzącą na schodach przy tylnym wejściu do kina. Wysoki irokez wieńczył mu głowę, sztywne kolce z niebieskiej farby przecinając powietrze na pół. Trudno było go nie zauważyć, ale jednak tak właśnie się tego ranka stało, gdzy przeszłam tuż obok niego.
     "Hej," odpowiedziałam niby ufnie, próbując ukryć niepokój. Żałowałam, że nie byłam sama. Niestety Ben i ja nie nadawaliśmy dziś na tej samej fali. Obcy zeskoczył ze schodów i zaczął iść w moim kierunku. Był ubrany w częściowo rozkładającą się skórzaną kurtkę z biało-niebieskim łańcuchem opadającym z zapięcia na lewym ramieniu. Na podartych dżinsach wpisane były długopisowe kreda i rysunki. 
​     "W drodze do budy?" zapytał podchodząc luzerskim krokiem, ręce w kieszeniach, irokezem tnąc rysę na niebie.
     "Tak," mój oddech zamienił się w parę. "A ty?"
     "Szkoła to nie dla mnie," powiedział uśmiechając się krzywo i zmrużył obrysowane czarną kredką oczy. "Życie to moja szkoła."
     Widać, pomyślałam trzymając usta zamknięte, nerwowo skrobiąc coś niewidzialnego z wyblakłych zamszowych rękawiczek.
     "Czy to takie oczywiste?" zapytał, jakby czytając mi w myślach i spojżał w dół na swoje spodnie, cicho chichotając. Próbowałam się uśmiechnąć. Spojrzał w górę, jego oczy napotykając moje. Zniżył głos. "Wszystko w porządku?"
     "Tak… Dlaczego pytasz? "
     "Wydaje mi się, że się mnie boisz. Czy ja cię przerażam?"
     Pokręciłam głową. "To nerwy. Mam egzamin z matmy," skłamałam i wróciłam do skrobania rękawiczki.
     "Mogę tylko współczuć. Nie przygotowałaś się?"
     "Coś w tym stylu."
     "Ile klas dzisiaj?"
     "Kilka. Czemu pytasz?"
     "Jakieś plany po szkole?"
     "Na razie żadne. A ty?"
     "Też nie," powiedział bez ruchu. Po prostu tak stał, patrząc na mnie, a ja na niego. Czułam jakby mnie badał. Sekundy wydłużały się, aż poczułam coś ciepłego w brzuchu. Ciepło wspięło się aż po kark i za chwilę pojawił się rumieniec. Chciałam uciec ze wstydu ale moje nogi wydawały się być przyklejone do betonu. 
​     "Skąd jesteś?" zapytałam, próbując przerwać dziwne oddziaływanie nieznajomego na moje ciało.
     "Z nikąd specjalnie," powiedział tak, że zabrzmiało to jak jakieś konkretne miejsce. "Szczerze mówiąc, nie jestem nawet pewien, jak tutaj dotarłem," zaśmiał się, zacierając ręce. Jego palce były fioletowe z zimna. "Chodzi mi o to, że wskoczyłem w pociąg, a potem—" urwał w pół zdania i wrócił do tego dziwnego wpatrywania się we mnie. Ciepłe uczucie wróciło natychmiast. Mój oddech przyśpieszył, para zgęstniała, a widok przyćmiły wizje z przeszłości i przyszłości, z jego wielkimi niebieskimi oczami w centrum wszystkiego. Podczas gdy moje ciało topniało a w umyśle tworzył się mętlik, jego wzrok oddziaływał na mnie kojąco.
     Przeszedł mnie gwałtowny dreszcz gdy zadzwonił szkolny dzwonek. Miałam pięć minut, by dotrzeć do klasy.
     Mrugnął i cofnął się o krok. "Musisz iść."
     "Tak, powinnam." Odwróciłam się po plecak.
     "Chcę cię znowu zobaczyć."
     "Ja też," powiedziałam, zaskakując samą siebie. "To znaczy… Wiesz, nie znam cię i czuje się trochę dziwnie mówiąc to. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego chcę z tobą rozmawiać więcej... Właściwie, to wcale tego nie muszę. Tylko, że to twoja obecność tutaj sprawia, że—" Słowa utknęły mi w ustach. Przerzuciłam plecak przez ramię. "Przepraszam za tą paplaninę. Dlaczego chcesz mnie znowu zobaczyć?"
     Uśmiechnął się. "Bo w końcu wiem dalczego tu dotarłem." 

Przez całą lekcję historii, obcy z placu przerywał moje skupienie. Gdy dzwonek w końcu ogłosił poranną przerwę, wydarłam z klasy w mgnieniu oka. Ostatnią rzecz jaką słyszałam to dźwięk spadającego ołówka.
     Plac szybko wypełniał się metalami i punkami, ich głośnymi rozmowami i dymem z fajek. Ktoś imitował nowy gitarowy riff, ktoś inny wołał po ogień.
     "Tu jesteś!" głos Bena dotarł do mnie w rosnącej kakofonii rozmów. Przyśpieszyłam, by szybko dotrzeć gdzie stał z Art’em and Rock’iem.
     "Sie ma. Faja?" Ben wyciągnął w moim kierunku otwartą paczkę papierosów. "Powinnaś rzucić, wiesz? Palenie ci nie służy," wycofał paczę mrużąc oczy i mnie irytując. "Zrób to dla dziadka."    
     Komentarz Bena odnosił się do jego nowotworu, który lekarze twierdzili był spowodowany dziadka ciężkim nałogiem.
     "Przestań, proszę. Fajka jest dokładnie tym, czego mi trzeba," wymamrotałam, szczękając zębami z zimna i zwijając ręce w kieszeniach płaszcza.
     "Wyglądasz dzisiaj lepiej. Wyspana? "
     "Ledwo. To makijaż."
     "Makijaż?"
     "Trudny czas, więc trzeba sobie radzić," powiedziałam, skanując przestrzeń w poszukiwaniu za niebieskim. Ściana ciał zasłaniała mi widok.
     "Mimo to, wyglądasz dobrze," powiedział, wyciągając papierosa z paczki. Odpalił żar od swojego i podał mi, wydmuchując chmurę szarego dymu.
     Wzięłam papierosa i posłałam mu krzywy uśmiech. "Co?"
     "Nic, po prostu miałam nadzieję, że cię zobaczę przed szkołą," powiedziałam, wsuwając fajkę między sine wargi.
     "Sory, Ewelina. Byłem w wyrze. Moje umiejętności telepatyczne ustępują w krainie snów."
     Art i Rock zaśmiali się, a mój żołądek się skurczył.
     "Znowu rzuciłeś szkołę?"
     "Mam ważniejsze rzeczy do roboty. A propos, jesteś wolna wieczorem?"
     "A co się dzieje?" spytałam, obserwując dym złapany w wir powietrza.
     "Wyjazd z prowincji w nowo odkryte ruiny po średniowiecznych przodkach," Ben rzekł, cofając się nieco, by mieć lepszy widok na moją reakcję. "Będziesz kochać. Kochasz, już widzę. Gra?"
     Nie mogłam ukryć uśmiechu, który wybuchł mi na twarzy. "Co dokładnie będziemy oglądać?"
     "Zamek. Początek XIII wieku. Byłabyś zaskoczona perełkami, które kryją się w naszych ponurych wioskach." Ben dodał, że przed nami wieczór bez książek. Ruszamy prosto w głąb mitycznych sfer by odbyć podróż w czasie, wśród gotyckich ruin, szukając ukrytych prawd w każdej napotkanej szczelinie. "Będzie pełnia, więc nawet naświetlenie będzie sprzyjać."
     "Tak wiem," powiedziałam, strząsając popiół. "O księżycu."
     Rock i Art potwierdzili, że dołączą do wieczornej eskapady. Podobnie jak Ben, mieli po siedemnaście lat, i byli wyżsi niż większość ich rówieśników. Wszyscy trzej nosili długie płaszcze i starannie zawinięte szale wokół szyi. Każdy był inny i na swój sposób pociągający, choć dziś rano myślałam, że widzę jeszcze większą symetrię w ich twarzach, więcej połysku we włosach i jaśniejszy blask emanujący z ich skóry.
     Art popatrzył na mnie swoimi zielonymi oczami. "Byłem tam raz w nocy. Zamczysko wygląda jak zamrożone w czasie."
     "Widzałeś jakieś duchy?" zapytał Rock, sięgając w kierunku karku by poprawić swój kruczoczarny kędzierzawey kucyk i jak zwykle się rumieniąc. Rock często się rumienił. Większość dziewczyn twierdziło, że to bardzo urocze.
     "Słyszałem, że widać je tylko kiedy księżyc jest w pełni," odpowiedział Art mrugając długimi rzęsami. W przeciwieństwie do Rock’a, włosy Art’a były krótkie i miały kolor błyszczącego grafitu. Kontrastowały z jego oliwkową skórą, dając wrażenie, że był wiecznie opalony. Niezależnie od tematu dyskusji, twarz Art’a wyrażała pewien rodzaj stonowanej obojętności, mieszanki spokoju i cynizmu. Jego głos był zawsze melodycznie stonowany, a zielone tęczówki pod łukowatymi brwiami odbijały światło jak małe promyki. Nidgy nie wiadomo było co chodzi mu po głowie. Przez to, często trudno było się koncentrować na tym co mówi. Jego obecność była silna, a czasem wręcz przytłaczająca.
     Rock za to był nezdarnym introwertykiem. Brakowało mu pewności siebie, coś czego i Ben i Art mieli w nadmiarnych ilościach. Często potykał się na własnych butach i czerwienił się gdy powiedział coś co miało wywołać śmiech lecz zamiast spotkało się z głuchą ciszą. Rock marzył o zostaniu gwiazdą rocka, stąd jego przydomek. Dokuczaliśmy mu, że mógłby tego dokonać samym wyglądem, w przypadku gdyby jego umiejętności go zawiodły. Sama będąc nowicjuszką, jakimś dziwnym obrotem wydarzeń, stałam się jego nauczycielką muzyki.
     "To co, idziesz z nami?" Ben zapytał ponownie.
     "Miałam jechać jutro z rodzicami i Reną odwiedzić dziadka w szpitalu. Mimo, że nie muszę być w szkole, trzeba będzie wstać o świcie. Ojciec chce wcześnie wyjechać."
     "Lepiej z nim? Mam na myśli dziadka."
     "Obawiam się, że nie. Właśnie go operują. Ma przeżuty."
     "Przykro mi."
     "Dzięki. Szczerze mówiąc, wolałabym nie jechać. Nie lubię szpitali. Zostajemy na noc i wracamy w czwartek."
     "Możesz się z tego wyłgać?"
     "Może. Musiałabym przekonać mamę."
     "Nie bałabyś się zostać w domu sama?"
     "Wolę to, niż czuć ciągły wzrok Reny na plecach," powiedziałam i rzuciłam papierosa na ziemię by zgasić go butem. "Jedną noc to nie koniec świata."
     "Zawsze mógłbym ci dotrzymać towarzystwa."
     "Nie dzięki. To znaczy, zobaczymy. Być może." Propozycja Bena była zarazem wproszeniem i zbawieniem.
     Podczas gdy ich trio zaczęło organizować sprawy dostania się do zamku, ja przeniosłam wzrok do miejsca, gdzie tłum był nieco rzadszy, wreszcie wyłapując ślad błękitu. Ulżyło mi, bo przez chwilę zwątpiłam w jego istnienie. Otoczony gwarem dzieciaków, spojrzał w moim kierunku, od razu wyczuwając moje spojrzenie. Przyciągnął mnie do siebie wzrokiem. I tak sobie płynęliśmy w stanie nieważkości, wznosząc się nad placem w nieco innym świecie. Otaczające nas dźwięki ucichły a kolory wyblakły, aż pozostały tylko te jego niebieskie oczy. Przybliżały się do mnie, kojąc, komunikując.
     Wzięłam głeboki oddech, czując jak chłodne powietrze wypełnia mi płuca. Zamrugał i wizja rozpuściła się.
     "Zauroczona?" usłyszałem głos Art’a za plecami.
     "Nie," odchrząknęłam, raptem odwracając się w jego kierunku.
     "Nie wierzę. Wydawałaś się czymś całkiem pochłonięta," znowu zmrużył na mnie oczy. Tym razem to ja się zarumieniłam.
     Zadzwonił dzwonek, ale ani Ben ani Rock nie ruszyli się z miejsca. Podczas gdy większość młodzieży zaczęła się rozchodzić, mój wzrok raz jeszcze powędrował tam gdzie przed chwilą był. Ale niestety miejsce, gdzie obcy gość stał zaledwie parę sekund temu było już puste.
     Ben zaproponował odprowadzić mnie do szkolnej bramy. Z Rock’iem już ustalili plan wieczornego spotkania.
     "Naprawdę chcę żebyś dziś przyszła. Mam ci dużo do powiedzenia," Ben rzekł, krocząc obok mnie.
     "Co takiego chcesz mi powiedzieć?"
     "Wolałbym poczekać do wieczora."
     "Może przynajmniej dasz mi wskazówkę?"
     Zawahał się. "W porządku. Ma to związek z naszą rozmową zeszłej nocy."
     "Ta część o telepatii czy o snach stających się rzeczywistością?" mruknęłam, zatrzymując się przy bramie.
     "Jest coś, czego ci jeszcze nie mówiłem. Ja coś ukrywam, a ty to wczoraj wyczułaś."
     "Naprawdę?" spytałam, z trudem przypominając sobie tą część naszej rozmowy. "Co takiego ukrywasz?"
     Przepaść między name rosła, wyraźnie pogłębiając się od ostatniej nocy. Zastanawiałam się, jak wiele z tego on też czuł, ale sądząc po jego minie uznałam, że czuł wystarczająco.
     "To ten sen," powiedział ze spuszczonym wzrokiem. "Chodzi o ciebie. Prześladuje mnie od jakiegoś czasu, pchając mnie do zrobienia czegoś. Tylko brak mi na to odwagi."
     Twarz mi zbladła. "Pcha cię do czego?"
     Ben zachichotał i czubkiem buta kopnął grunt. "Zapomnij o tym. Tak jak mówiłem, to nie jest ani miejsce, ani czas by o tym mówić."
     Wyciągnął ręce z kieszeni. Zauważyłam, że drżą. Wahając się w pierwszej chwili, położył je na moich barkach. Ben był o całą głowę wyższy ode mnie. Uginając kolana, zbliżył twarz do mojej, jego piwne oczy wypełniając całe moje pole widzenia. Wyglądał, jakby mógł się w każdej chwili załamać; oczy zaszły mu łzami, a powieki mu drgały. Próbował coś powiedzieć, ale zamiast się wyrazić słownie, lekko tylo uścisnął mi ramię i musnął wargami moje czoło, pozostawiając na nim ciepły ślad. Przeszedł mnie dreszcz.
     "Chcę tylko, żebyś wiedziała, że jestem tu jeśli mnie tylko potrzebujesz, dobra?" rzekł szybko, wycofał ręce i odszedł nieco się pochylając.

< Prolog
​

Rozdział II >